Xart
στο Loukoumi
17-27 Μαρτίου 2016
Δύο εικαστικοί συναντώνται
μακριά από τις αίθουσες της Σχολής Καλών Τεχνών, σ’ ένα διάλογο με κυρίαρχο
υλικό το Xartί. Αναμειγνύουν τις ιδέες και τις
εικόνες τους αναζητώντας την αλήθεια που κρύβεται πότε στον βαθύτερο εαυτό μας
και πότε σε αντιπαράθεση με το κοινωνικό σύνολο. Ο ήχος, η κίνηση, ο χορός, η
μοναχικότητα είναι κοινά στην ζωγραφική τους ποιητική.
Η σειρά “Αστικά τοπία
εντός” της Ιωάννας Αλεξανδρή
αποτελούμενη από χαρακτικά φιλοτεχνημένα με την τεχνική της κολλαγραφίας, μια
διευρυμένη τεχνική χαρακτικής, έχουν πρώτη ύλη την απρόσωπη αστική ζωή και τριγύρω
ανθρώπινες υπάρξεις και οι ψυχές τους. Κυριαρχεί η Ιδέα: το σώμα της
Πόλης που ενσωματώνει τα σώματα των ανθρώπων ως δυνητικούς κατοίκους της. Η Πόλη ως βασικό στοιχείο των συνθέσεων αναπτύσσεται μπροστά μας με αποφασιστικότητα, ψυχρή, κυρίαρχη και
ασφυκτικά κλεισμένη στα περιγράμματά της.
Το ανθρώπινο στοιχείο αποδίδεται αφαιρετικά ως ένα "όνειρο σκιάς". Θα λέγαμε ότι αυτές οι φόρμες μεταδίδουν μία ηχητικότητα, η οποία και μεταβάλλεται ανάλογα με τις διαστάσεις τους,
σε αντίθεση με άλλες που με την στάση τους φανερώνουν μακροχρόνια σιωπή.
Ο Χορός έρχεται να απελευθερώσει από τα δεσμά
της στασιμότητας. Στα έργα της το εικαστικό σχέδιο και η μουσική
συνυπάρχουν αρμονικά δηλώνοντας ταυτόχρονα την ύπαρξη χώρου και χρόνου.
Η σύνθεση εισάγει τον θεατή και τον παρακινεί να συμμετέχει σε αυτή την μαγεία των μέσων που δεν στοχεύουν να αλλάξουν τον κόσμο "εκεί έξω" αλλά τις
αντιλήψεις μας γι' αυτόν.
Η καλλιτέχνιδα παρεμβάλλεται ανάμεσα στις εικόνες του κόσμου και το νόημά τους Επεξεργάζεται τα εικονιστικά σύμβολα στο μυαλό της και τα μεταφέρει σε μια επιφάνεια με την βοήθεια του "εγχάρακτου τυπώματος". Θα
λέγαμε ότι η τέχνη μέσα από τα έργα της Ιωάννας Αλεξανδρή λειτουργεί ως καταφύγιο για όσους τολμούν να
ονειρεύονται.
Στα έργα του Σάββα Μαβίδη θα μπορούσαμε να εστιάσουμε στην "γραφολογία"
του πίνακα ως ίχνος του ατομικού ταπεραμέντου του καλλιτέχνη. Η υλικότητα του υδατοδιαλυτού ακρυλικού έχει σημασία για την παραγωγή του
νοήματος. Η αναπαράσταση δεν είναι ρεαλιστική αλλά ιδεατή μιας αέναης κίνησης που μεταμορφώνει, όπως είναι και η ροή
του ύδατος.
Η διαρκής κίνηση και η ενέργεια αναπαρίστανται μέσω του
τρόπου χειρισμού του μέσου παραγωγής. Το χρώμα χρησιμοποιείται για να
φανερώσει τα ίχνη της πράξης παραγωγής και την σπουδαιότητά της. Αυτός ο χειρισμός του χρώματος συνοψίζει την ατομική
γραφή του Σάββα Μαβίδη.
Στο κενό του πίνακα αναπτύσσεται η
φόρμα που δεν αποδίδεται σε συγκεκριμένη αναπαράσταση του εξωτερικού κόσμου αλλά, πιθανώς, αποτελεί μια προσπάθεια να εκφραστούν συνειδησιακές καταστάσεις μετάλλαξης, μία αίσθηση της βαθύτερης
ύπαρξης σε σχέση με τον εξωτερικό κόσμο. Η απόδοση του χρώματος έχει γίνει με τρόπο που νιώθει κανείς το υγρό άγγιγμά του.
Η τέχνη δεν είναι ποτέ ξεκομμένη από την κοινωνική ζωή. Συνιστά μια προσπάθεια αντίληψης του κοινωνικού και πολιτισμικού κόσμου.
Τα βασικά στοιχεία αυτού του κόσμου με τα οποία και ασχολήθηκαν οι δύο καλλιτέχνες είναι το σώμα και η πόλη.
Στην έκθεση αυτή γίνεται μία προσπάθεια από τους καλλιτέχνες να χαρτογραφήσουν εικαστικά τα μονοπάτια της ζωής αναζητώντας την αλήθεια στην ουσία του "φαίνεσθαι".
https://www.facebook.com/events/1701098673438231/http://smavidis.wix.com/savvas-mavidis
